Cambodja
Door: webmaster
27 November 2008 | Cambodja, Phnom-Penh
Ik heb een nieuwe liefde, Cambodja! Dit land heeft echt alles. De pracht van het Angkor Wat, de chaos en drukte van Phnom Penh, de uitgestrekte rijstvelden, prachtige groene bergen, verlaten stranden, een schitterende bevolking, rijke geschiedenis en bovendien heeft het toerisme het land nog niet volledig overgenomen. Mijn plan was om hier twee weken te zijn maar het zijn er nu al 3,5. Maar morgen ga ik echt! Heb zojuist mijn bootticket geboekt....
Na Siem Reap ben ik naar Phnom Penh vertrokken. Echt een superstad. Het is echt ongelofelijk chaotisch en druk, de straat oversteken is hier telkens weer een avontuur. De truc is om in een rechte lijn, in een constante zelfverzekerde pas gewoon dwars door de scooters en auto's heen te lopen. Een moment van twijfel en je bent er geweest....
Wederom had ik veel geluk want net nadat ik aan was gekomen ging het drie-daagse waterfestival van start. Drie dagen lang bootracen, overal podia met muziek en heeeeeel veel mensen! Erg mooi om dat mee te mogen maken.
Phnom Penh is ook de plek om je te verdiepen in de gruwelijke Khmer Rouge geschiedenis. Het is onvoorstelbaar dat nog geen 30 jaar geleden 1/4 van de bevolking, zo'n 2 miljoen inwoners zijn vermoord. Heb onder andere een voormalige gevangenis bezocht waar mensen op gruwelijke manieren gemarteld werden. Van vrijwel alle mensen die daar zaten is een portretfoto genomen en deze werden daar tentoongesteld. Rijen vol met duizenden gezichten die je aanstaarden, de een nog vol woede en vechtlust maar vaak ook enkel nog intens verdriet en leegte. Het meest schokkend waren nog wel de foto's van jonge kinderen van soms nog geen 2 jaar oud. Hoe kan iemand in hemelsnaam een 2 jaar oud kind martelen en vermoorden? Na dit bezoek konden we enkel nog maar stil zijn...
Wat ik nog het meest bewonder in de bevolking van Cambodja is hoe ze na dit alles verder leven en echt willen vergeten en vergeven. Je zou verwachten nog heel wat wrok en woede te zien, maar niks van dit alles. Terwijl de daders en slachtoffers vaak naast elkaar wonen en leven. Maar de mensen hier willen door en niet stil staan bij het verleden.
In Phnom Penh heb ik Karmen ontmoet, een Belgisch meisje waarmee ik een week samen heb rondgetrokken. Zij had op Angkor Wat een monnik ontmoet die haar had uitgenodigd om hem in Phnom Penh in zijn tempel op te zoeken en ik was ook van harte welkom. Dus zo ontmoette ik Sareth, een ontzettend warme en bijzondere man. Hij was opgegroeid in een klein dorpje in the countryside van Cambodja in een gezin van 7 kinderen. Om een betere toekomst voor zichzelf en voor zijn familie en community te krijgen is hij op z'n 14e monnik geworden. Ondertussen is hij 30 jaar en heeft hij heel wat bereikt. Zo heeft hij nu een hoge functie binnen zijn tempel, reist hij heel het land door naar belangrijke ontmoetingen en heeft hij in zijn community een NGO opgezet die het mogelijk maakt de kinderen daar onderwijs te geven. Het monnik zijn opent voor hem deuren die anders gesloten zouden blijven. Zijn plan is nog 2 jaar monnik te blijven om meer te kunnen bereiken en dan wil hij ook aan de vrouw en kinderen. Zijn moeder zeurt hem al de oren van zijn kop wanneer hij nu eens trouwt.
We hebben een hele middag en avond doorgebracht in de tempel, al pratend over Cambodja, Europa, Boedhisme, het leven, etc. Wat tempeljongens maakte een maaltijd voor ons en we konden van dichtbij een ceremonie meemaken. Erg bijzonder! Aan het eind van de avond nodigde hij ons uit om de dag erna mee te gaan naar zijn geboortedorp om daar engelse les te geven. Daar hoefde we natuurlijk geen twee keer over na te denken!
Dus de dag erna flink wat schoolspullen gekocht en in de tuk tuk op naar zijn dorp. Hier stond heel het dorp ons al op te wachten. Er stond een prachtig gedekte tafel klaar en er was een generator geregeld en wel 10 enorme boxen om een flink feestje te maken. We waren amper uitgegeten of de kinderen sleurde ons al de "dansvloer" op. Broodnuchter en terwijl heel het dorp ons aan stond te staren stonden we al snel de Magarena te dansen. Heel de avond flink gedanst en tussen het dansen door alvast begonnen met de eerste engelse lessen. Aan het eind van de avond waren we dan ook uitgeput. We mochten met Sareth in het huis van zijn broer slapen, terwijl zijn broer en vrouw buiten voor de deur sliepen. 's ochtends was iedereen om 6 uur al volop in de weer om een heerlijk ontbijt te maken. Eerst was het Sareth zijn beurt om te eten, vervolgens mochten wij en toen de rest van de familie. Na het ontbijt kregen we een rondleiding door de rijstvelden en gingen we onderweg naar de school om les te gaan geven. Eerst gingen we naar de middelbare school waar we beide een klas toegewezen kregen. Ik had wel het een en ander voorbereid maar ze bleken vrijwel geen enkel woord te kunnen spreken dus improviseren! Na een uur lang ploeteren konden ze uiteindelijk een kleine conversatie houden. Verder heb ik ze singing in the rain proberen te leren (voor de niet Aeoliërs: dit is een simpel liedje met een gek dansje). Het liedje konden ze uiteindelijk wel meezingen maar telkens als ik het dansje voordeed kreeg iedereen de slappe lach, snap er niks van....
Na de middelbare school gingen we naar de basisschool. Hier was meer materiaal en de kinderen pakte het een stuk sneller op, dus we konden in een korte tijd veel leren. Aan het eind van de dag hebben we het schoolmateriaal uitgedeeld. Hier was iedereen super blij mee en een voor een kwamen ze ons bedanken met een beleefde buiging.
Al bij al 2 hele bijzondere dagen. Echt een unieke ervaring om op deze manier het echte Cambodja te mogen zien. Toch voel je je wel een beetje schuldig dat jij de mogelijkheid hebt om heel de wereld rond te reizen en zij niet verder komen dan hun eigen dorp. Toen ik dit aan Sareth vertelde kwam hij met een mooi verhaal: Een jongen valt in een put die te diep is om eruit te klimmen. Wekenlang ziet hij niks anders dan hetzelfde blauwe gat boven zijn hoofd. Op een gegeven moment gaat het regenen en langzaam vult de put zich en drijft de jongen naar boven. Hoe hoger hij komt hoe meer blauwe lucht hij ziet. Hij ontdekt dat er zoveel meer blauwe lucht bestaat dan dat hij ooit had durven denken. Door te reizen ontdek je meer en meer blauwe lucht en door deze ervaringen te delen bezorg je andere ook meer blauwe lucht. Sareth en zijn familie waren ons alleen maar dankbaar dat we dat met hun wilde delen. Mooi he?
Na deze geweldige ervaring ben ik naar de kust van Cambodja gereist. Hier heb ik ruim een week in verschillende kustplaatsen en eilanden doorgebracht. Veel leuke mensen ontmoet, gerelaxed, gefeest en gelezen. Helaas hier ook kennisgemaakt met de minder leuke kant van Cambodja, het sextoerisme. Ik zat een boek te lezen in een café en naast mij kwamen twee mannen van een jaar of 60 zitten. Ze hadden mij niet gezien omdat ik languit in mijn stoel lag en waren in de veronderstelling dat ze alleen waren. Ze begonnen allerlei ervaringen uit te wisselen over hun avontuurtjes met jonge meiden. En op een gegeven moment begon de een zelfs enthousiast te vertellen over hoe je sex kon krijgen met een 8 jaar oud meisje in ruil voor Engelse les. Echt afschuwelijke mannen! Opeens bedacht ik me dat ik mijn mp3speler bij me had en dat ik daar opnamen mee kon maken. Dus heb vervolgens stiekem wat opnamen gemaakt. Heb vervolgens alle informatie naar een speciale instelling hier gestuurd die het sextoerisme hier bestrijd. Hoop dat ze er wat mee opschieten en die kerels van de straat af kunnen halen.
Zit nu weer in Phnom Penh. Heb zo een afspraak met Sareth want ga hem helpen om een homestay programma op te zetten in zijn dorp om op die manier geld te verdienen om zijn school af te kunnen bouwen en om meer mensen daar heen te krijgen om engelse les te geven. En morgen vertrek ik dan toch echt naar Vietnam! Dus tot de volgende knoop!
Foto's: http://www.flickr.com/photos/30565595@N03/
Groetjes!
Na Siem Reap ben ik naar Phnom Penh vertrokken. Echt een superstad. Het is echt ongelofelijk chaotisch en druk, de straat oversteken is hier telkens weer een avontuur. De truc is om in een rechte lijn, in een constante zelfverzekerde pas gewoon dwars door de scooters en auto's heen te lopen. Een moment van twijfel en je bent er geweest....
Wederom had ik veel geluk want net nadat ik aan was gekomen ging het drie-daagse waterfestival van start. Drie dagen lang bootracen, overal podia met muziek en heeeeeel veel mensen! Erg mooi om dat mee te mogen maken.
Phnom Penh is ook de plek om je te verdiepen in de gruwelijke Khmer Rouge geschiedenis. Het is onvoorstelbaar dat nog geen 30 jaar geleden 1/4 van de bevolking, zo'n 2 miljoen inwoners zijn vermoord. Heb onder andere een voormalige gevangenis bezocht waar mensen op gruwelijke manieren gemarteld werden. Van vrijwel alle mensen die daar zaten is een portretfoto genomen en deze werden daar tentoongesteld. Rijen vol met duizenden gezichten die je aanstaarden, de een nog vol woede en vechtlust maar vaak ook enkel nog intens verdriet en leegte. Het meest schokkend waren nog wel de foto's van jonge kinderen van soms nog geen 2 jaar oud. Hoe kan iemand in hemelsnaam een 2 jaar oud kind martelen en vermoorden? Na dit bezoek konden we enkel nog maar stil zijn...
Wat ik nog het meest bewonder in de bevolking van Cambodja is hoe ze na dit alles verder leven en echt willen vergeten en vergeven. Je zou verwachten nog heel wat wrok en woede te zien, maar niks van dit alles. Terwijl de daders en slachtoffers vaak naast elkaar wonen en leven. Maar de mensen hier willen door en niet stil staan bij het verleden.
In Phnom Penh heb ik Karmen ontmoet, een Belgisch meisje waarmee ik een week samen heb rondgetrokken. Zij had op Angkor Wat een monnik ontmoet die haar had uitgenodigd om hem in Phnom Penh in zijn tempel op te zoeken en ik was ook van harte welkom. Dus zo ontmoette ik Sareth, een ontzettend warme en bijzondere man. Hij was opgegroeid in een klein dorpje in the countryside van Cambodja in een gezin van 7 kinderen. Om een betere toekomst voor zichzelf en voor zijn familie en community te krijgen is hij op z'n 14e monnik geworden. Ondertussen is hij 30 jaar en heeft hij heel wat bereikt. Zo heeft hij nu een hoge functie binnen zijn tempel, reist hij heel het land door naar belangrijke ontmoetingen en heeft hij in zijn community een NGO opgezet die het mogelijk maakt de kinderen daar onderwijs te geven. Het monnik zijn opent voor hem deuren die anders gesloten zouden blijven. Zijn plan is nog 2 jaar monnik te blijven om meer te kunnen bereiken en dan wil hij ook aan de vrouw en kinderen. Zijn moeder zeurt hem al de oren van zijn kop wanneer hij nu eens trouwt.
We hebben een hele middag en avond doorgebracht in de tempel, al pratend over Cambodja, Europa, Boedhisme, het leven, etc. Wat tempeljongens maakte een maaltijd voor ons en we konden van dichtbij een ceremonie meemaken. Erg bijzonder! Aan het eind van de avond nodigde hij ons uit om de dag erna mee te gaan naar zijn geboortedorp om daar engelse les te geven. Daar hoefde we natuurlijk geen twee keer over na te denken!
Dus de dag erna flink wat schoolspullen gekocht en in de tuk tuk op naar zijn dorp. Hier stond heel het dorp ons al op te wachten. Er stond een prachtig gedekte tafel klaar en er was een generator geregeld en wel 10 enorme boxen om een flink feestje te maken. We waren amper uitgegeten of de kinderen sleurde ons al de "dansvloer" op. Broodnuchter en terwijl heel het dorp ons aan stond te staren stonden we al snel de Magarena te dansen. Heel de avond flink gedanst en tussen het dansen door alvast begonnen met de eerste engelse lessen. Aan het eind van de avond waren we dan ook uitgeput. We mochten met Sareth in het huis van zijn broer slapen, terwijl zijn broer en vrouw buiten voor de deur sliepen. 's ochtends was iedereen om 6 uur al volop in de weer om een heerlijk ontbijt te maken. Eerst was het Sareth zijn beurt om te eten, vervolgens mochten wij en toen de rest van de familie. Na het ontbijt kregen we een rondleiding door de rijstvelden en gingen we onderweg naar de school om les te gaan geven. Eerst gingen we naar de middelbare school waar we beide een klas toegewezen kregen. Ik had wel het een en ander voorbereid maar ze bleken vrijwel geen enkel woord te kunnen spreken dus improviseren! Na een uur lang ploeteren konden ze uiteindelijk een kleine conversatie houden. Verder heb ik ze singing in the rain proberen te leren (voor de niet Aeoliërs: dit is een simpel liedje met een gek dansje). Het liedje konden ze uiteindelijk wel meezingen maar telkens als ik het dansje voordeed kreeg iedereen de slappe lach, snap er niks van....
Na de middelbare school gingen we naar de basisschool. Hier was meer materiaal en de kinderen pakte het een stuk sneller op, dus we konden in een korte tijd veel leren. Aan het eind van de dag hebben we het schoolmateriaal uitgedeeld. Hier was iedereen super blij mee en een voor een kwamen ze ons bedanken met een beleefde buiging.
Al bij al 2 hele bijzondere dagen. Echt een unieke ervaring om op deze manier het echte Cambodja te mogen zien. Toch voel je je wel een beetje schuldig dat jij de mogelijkheid hebt om heel de wereld rond te reizen en zij niet verder komen dan hun eigen dorp. Toen ik dit aan Sareth vertelde kwam hij met een mooi verhaal: Een jongen valt in een put die te diep is om eruit te klimmen. Wekenlang ziet hij niks anders dan hetzelfde blauwe gat boven zijn hoofd. Op een gegeven moment gaat het regenen en langzaam vult de put zich en drijft de jongen naar boven. Hoe hoger hij komt hoe meer blauwe lucht hij ziet. Hij ontdekt dat er zoveel meer blauwe lucht bestaat dan dat hij ooit had durven denken. Door te reizen ontdek je meer en meer blauwe lucht en door deze ervaringen te delen bezorg je andere ook meer blauwe lucht. Sareth en zijn familie waren ons alleen maar dankbaar dat we dat met hun wilde delen. Mooi he?
Na deze geweldige ervaring ben ik naar de kust van Cambodja gereist. Hier heb ik ruim een week in verschillende kustplaatsen en eilanden doorgebracht. Veel leuke mensen ontmoet, gerelaxed, gefeest en gelezen. Helaas hier ook kennisgemaakt met de minder leuke kant van Cambodja, het sextoerisme. Ik zat een boek te lezen in een café en naast mij kwamen twee mannen van een jaar of 60 zitten. Ze hadden mij niet gezien omdat ik languit in mijn stoel lag en waren in de veronderstelling dat ze alleen waren. Ze begonnen allerlei ervaringen uit te wisselen over hun avontuurtjes met jonge meiden. En op een gegeven moment begon de een zelfs enthousiast te vertellen over hoe je sex kon krijgen met een 8 jaar oud meisje in ruil voor Engelse les. Echt afschuwelijke mannen! Opeens bedacht ik me dat ik mijn mp3speler bij me had en dat ik daar opnamen mee kon maken. Dus heb vervolgens stiekem wat opnamen gemaakt. Heb vervolgens alle informatie naar een speciale instelling hier gestuurd die het sextoerisme hier bestrijd. Hoop dat ze er wat mee opschieten en die kerels van de straat af kunnen halen.
Zit nu weer in Phnom Penh. Heb zo een afspraak met Sareth want ga hem helpen om een homestay programma op te zetten in zijn dorp om op die manier geld te verdienen om zijn school af te kunnen bouwen en om meer mensen daar heen te krijgen om engelse les te geven. En morgen vertrek ik dan toch echt naar Vietnam! Dus tot de volgende knoop!
Foto's: http://www.flickr.com/photos/30565595@N03/
Groetjes!
-
27 November 2008 - 07:25
Anja:
Weer een prachtig verhaal Paula. Ik geloof zeker dat het een bijzondere ervaring is wat je allemaal meemaakt.
Die ervaringen zul je wel nooit meer vergeten en maken je alleen maar rijker. Geniet verder !! -
27 November 2008 - 07:39
Paulien:
Wauw Paula, je weet me gewoon wéér kippenvel te bezorgen..
Wat een bijzonder toffe actie van je, dat met die mp3-speler en wat doe je fantastische dingen voor de mensen daar en wat krijg je er prachtige belevenissen en herinneringen voor terug. Wát een ervaring..
Er komt straks een nóg mooiere Paula terug.
Een goede reis naar Vietnam, en ik kan niet wachten tot die volgende knoop!
Liefs, Paulien
PS: En nu ga ik de plaatjes erbij nog even begluren! -
27 November 2008 - 08:06
Sanne:
zelfs na een lange nachtdienst, weet jou verhaal me nog te boeien! Geniet ervan! -
27 November 2008 - 08:26
Marie-louise:
Dag Paula,
Zo onder de indruk van je verhaal,zo mooi geschreven. Ik ben er helemaal stil van.
Alles wat je nu beleeft en meemaakt, is een ervaring voor je hele leven. Zo bijzonder,zo rijk. Geniet nog van Vietnam. Rob komt morgen terug, dus ben benieuwd naar zijn ervaringen en foto's.
Kijk met spanning uit naar je volgende verhalen en belevenissen.
Lieve groetjes,
Marie-Louise
-
27 November 2008 - 17:38
Edith:
Hé bah, wat een smerige mannen waren dat! Hoop inderdaad dat ze snel getopt worden, al heb je er maar 1 persoon mee geholpen, dat zou al echt fantastisch zijn!
Gelukkig klinkt de rest van je verhaal een stuk leuker. Wat een mooie uitspraak van Sareth over die put. Heb singing in the rain net gedownload. Ik heb vanmiddag een karaoke middag gehad op de PAAZ, met mensen van de kliniek en van de deeltijd. Ook erg ontroerend, zeker als je de achtergrond van die mensen kent en ze dan dingen hoort zingen en gewoon weet dat die hun gevoel of belevingen beschrijven. En erg mooi om te zien hoe muziek de mensen er weer tijdelijk bovenop kan helpen. Dus ben toch al lekker in de muziekstemming!
Wel lang geleden dat we elkaar gesproken hebben. Nu snap ik waarom, te druk met de wereld ontdekken ;)
Zal je eens even een mail sturen, want dit wordt anders een erg lang verhaal :D
Kus -
27 November 2008 - 19:01
Garreld En Joke:
Leuk om al je belevenissen te lezen Paula, wij genieten mee met je.
dikke kus van ons -
29 November 2008 - 11:21
Annegriet:
Wauw Paulus! Geniet van de blauwe lucht. Mooi hoor. En ik hoop dat jouw opnamen wat uithalen!! Hahaha briljant! -
30 November 2008 - 17:38
Raisa:
Hey Paulus!
Wat een goed verhaal weer... Laat ze maar opsluiten die vieze mannen! Maar ook een mooi verhaal van de monnik zeg :)! Vond t weer helemaal leuk om te lezen...
Liefs
P.S.: zag op de foto dat konijneneiland een grote metamorfose heeft ondergaan... Positief! Ze mogen die konijnen wel vaker verjagen als dit het resultaat is ;)! -
04 December 2008 - 13:19
Annemarie:
Eigenlijk kan ik maar een ding zeggen: powerpaula,
nee twee: wereld-wonder- wijf-reisverhaal!!!!!!!!
Dikke kus -
07 December 2008 - 19:49
Janneke:
Ha lieve Paula,
Heel erg mooi al die verhalen! Helaas kan ik ze niet altijd helemaal lezen, toch nog steeds "abnormaal" druk! De foto's zijn ook heel erg leuk en mooi!
Ik heb net van Esmée de kaart met het gelukspoppetje gekregen. Ik zal het dichtbij me dragen! DANK JE WEL!
Geniet van die mooie tijd die je nog tegemoet gaat en ik blijf je volgen!
Veel liefs Jans -
26 December 2008 - 14:29
Nol:
goedzo, pak die nare mannen. Ooverigens lijkt het me dat de jonen in de put tijdens de regen een grijze lucht ziet...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
